بی مخاطب

و ضمیر مرگ آگاه باغچهکه چه ساده پاییز را می فهمیدو ساقه های جوان آن اقاقی عریانکه چه آرام جمود حضور نسیم را به آغوش می کشید.آنجا و در میان غرابت هزاران لحظه بلاتکلیفو در هجوم تمام آن ایماهای نامفهومانگار این فقط منم که با دستهای خودملطافت درک پیوند خوردنم را از پیشگاه قلبم پس میزدم.ای صمیمی ترین یار و ای آشناترین سیماکاش فقط ثانیه ای برگردیو فقظ گوشه ای از آن خاطرات گمشده مان را یادم بیاوری... بی مخاطب...

منتظرت ماندم اما جاده تمامی نداشت منتظرت ماندم اما... این بی مهابای زندگی از حال دلم چه می فهمید... بی مخاطب...

...  به هر بهار ناخواسته‌ای که می رسید
 زیر لب می گفت
مرگم را نگه دار
 تا با تو به ساعت موعودش برسم

به امید وصال آن میعادگاهی که فقط تو می داني و من

و تمام آن آرامش عجیبي که بارها به خوابمان آمده است

 وقتی که ثانيه اي چشمهايت را مي بندي

تا در همان ساعت موعود

خالي آن دستهای کوچک تنهایی را

درک حسي از جنس آزادگي لبريز کند...

بی مخاطب...